گالری زیر زمین دستان شب گذشته میزبان آثار امیر سقراطی تحت عنوان "بسامدِ سکوت" شد. این نمایشگاه تا دوازدهم خرداد ماه ادامه خواهد داشت. آثار این هنرمن پیش از این در بیست نمایشگاه انفرادی و ده‌ها نمایشگاه گروهی به‌ نمایش درآمده‌اند.

امیر سقراطی (م. ۱۳۵۸، رشت) از هنرمندان پرکار نسل خود است. او در کنار فعالیت‌های هنری، پژوهش‌های گسترده‌ای در زمینه‌ی طراحی، کاریکاتور و نقاشی نموده که چندین نمونه از آن‌ها را به‌ صورت کتاب منتشر کرده است.

مجموعه‌ی «بسامدِ سکوت» شامل آثاری از سال ۱۳۹۵ است. این آثار همگی با تکنیک اکریلیک روی مقوا اجرا شده‌اند. سقراطی در توضیح استفاده از رنگ اکریلیک سیاه به‌ عنوان نوعی ابزار طراحی در این مجموعه می‌گوید: «در مجموعه‌ی «شطِّ رنج» (۱۳۹۲) با استفاده از قلم‌های سبک و تکنیک آب‌مرکب طراحی می‌کردم، اما در مجموعه‌ی اخیر با قلم‌موهای تختِ نقاشی و رنگ اکریلیک سیاه کار می‌کنم. علت این‌ کار این است که می‌خواهم احساسات نقاشانه‌ام را بیش‌تر بیان کنم. این آثار نیز در امتداد نقاشی‌هایم است. تک‌رنگ‌ بودن کارها بیش‌تر وام‌دار بداهه‌پردازی، بیان‌مندی و سیال‌بودن است.»

سقراطی درباره‌ی درون‌مایه و رویکرد در این آثار می‌گوید: «در حال حاضر بیشتر خودم را در فضاهای غیرانتزاعی تعریف می‌کنم. من از کاریکاتور که در بسیاری مواقع سوژه را در تعلیق و بدون دخالت عوامل بیرونی نشان می‌دهد تأثیر زیادی گرفته‌ام. کاراکترهایم در تنهایی دیده می‌شوند و حضورشان حاصل نوعی بداهه‌پردازی و بازی تصویری است. رنج بشری از درون‌مایه‌های ثابت آثارم است. مجموعه‌ی «شطِّ رنج» (۱۳۹۲) بر رنج‌های بشر تمرکز داشت، اما در «خط رنج» (۱۳۹۴) دیدم که این جهان نیست که بر انسان رنج وارد می‌کند، بلکه رنج حاصل گفت‌وگوی درونی انسان با خودش است.»

نصرت‌ا… مسلمیان درباره‌ی این آثار می‌گوید: «سقراطی امکانات طراحی را می‌شناسد: این آثار به ویژه قدرت طراحی و شناخت امیر سقراطی از امکانات طراحی را نشان می‌دهند که این موضوع برای من بسیار جالب بود. در آثارش نشانه‌ها علاوه بر بیان خود، از موقعیت نشانه خارج می‌شوند. امیر سقراطی به عنوان هنرمند ذهن منسجمی دارد. او از بستری که در کاریکاتور داشت به سمت نقاشی حرکت کرده است و به همین دلیل فضای آثار کنونی او بیش‌تر از آن‌که عناصر کاریکاتور در آن دیده شود گروتسک است. در نهایت باید گفت ذهنیت نقاشی این هنرمند سیال است و…»

علی نصیر درباره‌ی «بسامدِ سکوت» می‌نویسد: «طراحی‌های امیر سقراطی معجونی از درهم‌آمیختگی جهانی طنزگونه با نگرانی‌هایی ناشناس و دیرین که بر خطوطی سیال و جاری،‌ گاه صیقل نخورده اما همیشه پرشتاب بر مرز باریک بین پژواک احساس شخصی و انعکاس اجتماعی در حرکت است را به ما نشان می‌دهد. بین جهان من و جهان بیرون…»

در استیتمنت این نمایشگاه آمده است:

بسامدِ سکوت

بی هیچ ترسی از ندانستن ها و ورای واهمۀ دانسته های اجباری، نقاشی و طراحی جوابی به سوالاتی است که نمی خواهم بپرسم اما وجود دارند. طرح ها یکی پس از دیگری نقش می بندند و من با خودم و جهانی که مرا پوشانده است شجاعانه و بی واهمه روبرو می شوم. برون ریزی اثر هنری، پس زدن پوششی است که مرا در برگرفته است. کاویدن خودم و رسیدن به حقیقتی است که زیر خروارها فکر مدفون است. من بی هیچ سختی و مرارتی کار می کنم. در واقع کار کردن را تماشا می کنم. سکوت می کنم و کارها جان می گیرند. کارهایی پُر انرژی، اکسپرسیو و جاندار که اما از منبع سکوت می آیند. سکوت رازگشا و راهگشاست، سکوت می کنم، و بدون هیچ فکر قبلی، خط ها را دنبال می کنم که چگونه بخش های زیرین افکارم را برملا می کند.

برای من نقاشی کشیدن و طراحی کردن راهی برای ارتباط بی واسطه با ناخودآگاهم است. راهی برای خاموش کردن ذهن طوفانی ام. بی ایدگی و بی فکری، رهایی است؛ فرصتی برای شناخت بهتر خود است. در زیر هجوم افکار بی رحم، دیدن ناخودآگاه خویش، خواه زیبا و خواه زشت، راهی برای نزدیک شدن به وسعت بی کرانه ی آگاهی است. کاری که هر روز تماشایش می کنم.